W 1861 roku miasto zajmowało 61 włók 8 mórg gruntu. Jednym z najwidoczniejszych mierników wzrostu lub upadku miasta był wzrost lub spadek liczby ludności. Liczba mieszkańców Baranowa na przestrzeni lat 1828-1865 uległa bardzo niewielkiemu wzrostowi. Podczas gdy w roku 1828 mieszkało tu 1324 osoby, to w 1865 r. - 1628.
W Baranowie nadal głównym rodzajem zajęć mieszczan pozostało rolnictwo oraz rzemiosło i handel. Uprawą roli zajmowała się około połowa mieszkańców. Poza rolnictwem ludność w Baranowie trudniła się rzemiosłem. Uprawiano większość rzemiosł tradycyjnych, ale najbardziej typowym, posiadającym odległe tradycje, było garncarstwo. W 1860 roku w mieście było 24 garncarzy, a w 1865 roku – 30. Charakter Baranowa jako ośrodka handlowego podkreślało odbywanie się sześciu jarmarków i poniedziałkowych targów. Wydaje się, iż handel pozostawał głównie w rękach ludności żydowskiej.
Źródła archiwalne informują o dalszym funkcjonowaniu w Baranowie szkoły parafialnej, a od 1847 roku – elementarnej. Na jej utrzymanie złożyło się tzw. " Towarzystwo". Ponadto w mieście funkcjonowała służba zdrowia, "instytut" głuchoniemych oraz szpital. Instytucje te utrzymywane były z opłat kasy miejskiej. Wśród ważniejszych zakładów o charakterze przemysłowym, działających w Baranowie, należy wymienić gorzelnie, olejarnię, cegielnię, browar oraz młyn wodny na Wieprzu. Zniszczony w latach czterdziestych most na Wieprzu odbudowano w 1859 roku.
W 1818 roku Biuro Magistratu w Baranowie było w stadium organizacji. Wójt Borzęcki przekazał w tymże roku służbę pierwszemu burmistrzowi – Michałowi Gruszeckiemu. Za podstawę do uregulowania spraw własnościowych między miastem a dworem przyjęto "ugodę dobrowolną z roku 1796".
W latach pięćdziesiątych XIX wieku miało miejsce wywłaszczenie dóbr baranowskich. Po przeprowadzeniu wywłaszczenia, mieszczanie ponownie zażądali rozpatrzenia ich sprawy.
W następnych latach stosunki między miastem a dworem, wzajemne obowiązki i świadczenia układały się w obraz niewystarczająco jasny. Na podstawie zapisów archiwalnych z lat 1850-1866 można stwierdzić, że miasto nie posiadało żadnych budowli gminnych i stałych dochodów – nie czerpało w ogóle żadnych poborów, zaś bardzo dochodowe prawo propinacji należało do dziedzica.
Na utrzymanie Biura Magistratu składały się tylko dochody tzw. niestałe i przypadkowe. Wśród wydatków Kasy Ekonomicznej Baranowa – oprócz pensji burmistrza, policjanta, stróża oraz wydatków na materiały piśmienne, wymieniane są drobne sumy na utrzymanie "instytutu" dla głuchoniemych, służby zdrowia, szpitale.
Z zachowanych przekazów archiwalnych i literatury przedmiotu, ogólny obraz Baranowa rysuje się w tym okresie jako miasta nieznacznie ale sukcesywnie słabnącego gospodarczo i ekonomicznie. Główną przyczyną była zmiana przeprowadzenia głównego traktu warszawskiego przez Puławy, a na Podlasie przez Kock. W połowie XIX wieku sytuacja komunikacyjna Baranowa stała się wybitnie niekorzystna. Zbiegały się tu tylko drogi o charakterze lokalnym.
W 1870 roku Baranów zmieniono na osadę miejską. Wiązało się to ze zrównaniem mieszkańców osady i wsi pod względem wysokości płaconych podatków. Znaczenie Baranowa w szerszej skali było prawie żadne, ale nadal odgrywał on rolę jako lokalny ośrodek rzemieślniczo-handlowy, obsługujący okoliczne wsie. Nadal stanowił centrum życia kulturalnego, religijnego i administracyjnego. Od chwili uwłaszczenia w latach 1864-66, zaznacza się coraz szybsze podupadanie dóbr baranowskich. W 1870 roku przeszły one na własność Zofii z hr. Zamoyskich hr. Tarnowskiej. Następnie właścicielami są: od 1873 roku Władysław Grosse, od 1875 – Zusman i Abraham Iwitzowie, od 1883 – Iwan Kanty Piotrowski.
Budynek Apteki - 1886 rokOd 1883 roku dobra przestają stanowić całość transakcji kupna – sprzedaży. Iwan Kanty Piotrowski odsprzedaje drobne części głównie obywatelom żydowskim. Sukcesywnie rozdrabniane w następnych latach, zostały w 1938 roku rozparcelowane wśród 16 nabywców działek. Pod koniec XIX i na początku XX zaznaczył się w Baranowie stały wzrost liczby ludności. W 1880 roku osada liczyła 1817 mieszkańców, w 1902 – 1900 mieszkańców, w 1930 – 2079 mieszkańców, w tym 1092 Żydów. Ludność osady trudniła się głównie rolnictwem oraz drobnym handlem i rzemiosłem. Nadal odbywały się targi i jarmarki. Sytuacja gospodarcza nie uległa zmianie – osada należała do najuboższych w powiecie.
W mieście prosperowały od początku XIX wieku drobne zakłady przemysłowe: browar, gorzelnia, cegielnia, tartak parowy. Istniejące w Baranowie i okolicznych wsiach karczmy były w większości własnością ludności żydowskiej.